Wyżeł fryzyjski stabyhoun

Wyżeł fryzyjski to średniej wielkości półdługowłosy pies myśliwski pochodzenia holenderskiego. Maść czarna, czekoladowa lub ruda z białymi znaczeniami zajmującymi nieraz znaczną powierzchnię ciała. Pies o znakomicie rozwiniętym instynkcie łowieckim, łagodny wobec ludzi i psów.

Charakter
Wyżły fryzyjskie cechuje wesołe usposobienie. Choć żywiołowe, nie bywają hałaśliwe. Psy tej rasy są bardzo czujne, lecz nie agresywne – nawet obcych witają z życzliwym zainteresowaniem. Ich łagodne i żywe usposobienie czyni z nich świetnych towarzyszy dziecięcych zabaw.

Umiejętności
Stabyhouny nadal pełnią funkcję psów myśliwskich. Znane są zwłaszcza ze swojego „miękkiego pyska” (postrzeloną zwierzynę chwytają delikatnie). Wyżły fryzyjskie to nie tylko doskonałe psy wystawiające zwierzynę, ale także wszechstronne psy myśliwskie. Świetnie pływają i bardzo chętnie aportują z wody. Cechuje je dobra stójka (zastyganie w bezruchu, bez płoszenia zwierzyny). Oczywiście, żeby w pełni wykorzystały swoje uzdolnienia, powinny być szkolone.

Szkolenie i wychowanie
Stabyhouny są bystre i łatwe do wychowania – o ile zapewni się im zajęcie. Jeśli więc ktoś chce mieć kanapowca, niech nie wybiera stabyhouna! Wyżły fryzyjskie mają delikatną psychikę i źle znoszą prowadzenie „twardą ręką”.
Najlepiej, jeśli mamy możliwość szkolenia w łowisku, zgodnie z naturalnymi predyspozycjami tej rasy. Nawet jeśli nie polujemy, możemy ćwiczyć pod okiem doświadczonego myśliwego (menera) i brać udział w konkursach psów myśliwskich. Jeśli jest to niemożliwe, trzeba psu zapewnić jakieś inne zajęcie.

Dla kogo ta rasa
Stabyhouny są łagodne wobec ludzi i innych zwierząt, toteż sprawdzają się jako psy rodzinne. Jednak jeśli mają pełnić tę funkcję, trzeba wziąć pod uwagę ich temperament – potrzebują bowiem co najmniej dwóch godzin ruchu dziennie.

Wady
potrzebuje dużo ruchu i zajęcia
wrażliwy, wymaga delikatnego podejścia

Zalety
doskonały pomocnik myśliwego
przemiły pies rodzinny
łagodny wobec ludzi i zwierząt

Zdrowie
Rasa generalnie należy do zdrowych, choć do niedawna największym problemem rasy była padaczka. Obecnie z chorób o podłożu genetycznym najczęściej zdarza się dysplazja stawowa i zwyrodnienia stawowe – schorzenia typowe dla większych ras.

Żywienie
Nie jest to rasa o szczególnych wymaganiach. Można je żywić podobnie jak inne psy, pamiętając jedynie o tym, że pies aktywnie polujący powinien otrzymywać większą dawkę energii.

Pielęgnacja
Nie jest skomplikowana, trzeba jednak pamiętać o regularnym czesaniu włosa, kontroli po spacerach, w celu usunięcia zaplątanych w „piórach” patyczków, liści itp. oraz uszu (szczególnie po pływaniu). Kąpiemy psa jedynie okazjonalnie.

Źródło: Psy.pl