Västgötaspets

Krótkonożny ruchliwy psiak o dość krótkiej, gęstej sierści koloru wilczastego, spiczastej kufie i czujnie sterczących uszach. Używano go do zaganiania bydła: musiał w sobie wykształcić czujność, ciętość i odwagę. Jest też wesoły, pogodny i inteligentny. Jest kuzynem walijskich corgi, szczególnie odmiany pembroke – w obu rasach zdarzają się naturalnie krótkie ogony.

Charakter
Västgötaspets, zwany także vallhundem, to pies żywy, energiczny, czujny i bystry. Jest wesoły, chętny do współpracy, co przekłada się na to, że lubi uczestniczyć w codziennym życiu rodziny. Mocno przywiązuje się do człowieka. Cechuje go łagodny i przyjacielski stosunek do ludzi, w tym dzieci.
Niektóre osobniki są szczekliwe – warto więc zwrócić na to uwagę przy wychowywaniu szczeniaka. Poza tym to gaduły, które wydają wiele różnych dźwięków: kwękają, pojękują – zwłaszcza gdy tęsknią, bo jakiś członek stada się oddalił.
Wobec innych zwierząt szwedzki vallhund zwykle nie okazuje agresji. Gdy zaczepi go inny pies, raczej okaże uległość. Ogromnie lubi się bawić z pobratymcami, ale w swoim specyficznym stylu – dosyć ostro i z wydawaniem przy tym różnych dźwięków. Dlatego najlepiej dogaduje się pod tym względem z innymi czworonogami preferującymi podobny styl.

Umiejętności
Obdarzony silnym instynktem pasterskim może czasem korzystać z niego także w stosunku do swojego ludzkiego stada. Czujność czyni z niego doskonałego stróża, który z pewnością zawiadomi o tym, że coś niepokojącego dzieje się w otoczeniu.
Przedstawiciele tej rasy nadają się do agility, pasienia, bywają psami ratowniczymi i pracują w dogoterapii. Szwedzi korzystają z ich pomocy podczas tropienia na polowaniach. Cenione są za dokładność i umiarkowane tempo pracy, wygodne dla pieszego myśliwego.

Szkolenie i wychowanie
Szwedzkiego vallhunda łatwo ułożyć, to pies otwarty i pewny siebie. Bardzo chętnie się uczy, ale w wypadku niektórych przedstawicieli rasy trzeba umiejętnie dawkować zadania, bo dość szybko się nudzą.
Poza naturalną w okresie szczenięcym potrzebą gryzienia västgötaspets nie są niszczycielami, ale nie są to psy kanapowe, chociaż lubią przebywać na kanapie, jeśli się im tylko na to pozwoli. Potrzebują codziennej dawki ruchu, nie tylko w postaci swobodnego biegania, ale także konkretnych zajęć i stymulacji psychicznej. Zostawione bez nadzoru zorganizują sobie zajęcie w postaci gryzienia butów czy robienia dziur w płocie.
Szwedzki vallhund wymaga szkolenia i konsekwencji, co nie znaczy, że ma być chowany twardą ręką. Trzeba tylko pamiętać, że ma niewiarygodnie piękne oczy, z których uroku potrafi korzystać, i jest mistrzem żebrania.

Dla kogo ta rasa
Z vallhundem powinien poradzić sobie nawet początkujący właściciel, pod warunkiem, że będzie konsekwentny i zapewni psu jakieś zajęcie, aby dać ujście jego energii.

Wady
może podszczypywać
bywa szczekliwy
wymaga jakiegoś zajęcia, znudzony może być niszczycielem

Zalety
oddany rodzinie
dobry stróż
chętny do współpracy
niewymagający w żywieniu i pielęgnacji
odporny na warunki atmosferyczne

Zdrowie
Przedstawiciel tej rasy jest zdrowy, odporny i długowieczny. Średnia długość życia tych czworonogów wynosi 15 lat, a według oficjalnych danych najstarszy zwierzak dożył 27 lat.
Choroby o podłożu genetycznym występują u szwedzkich vallhundów sporadycznie. Hodowcy badają swych podopiecznych pod kątem dysplazji stawów biodrowych i chorób oczu. Decydując się na psa tej rasy, warto zwrócić uwagę na charaktery rodziców, bo trafiają się czasami osobniki lękliwe.

Żywienie
Vallhund jest niewymagający pod względem żywienia, można karmić go gotową karmą dobrej jakości albo jedzeniem przygotowywanym samodzielnie. Zwykle cieszy się doskonałym apetytem.

Pielęgnacja
Szata västgötaspets nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Wystarczy psa porządnie wyszczotkować. Natomiast jego wilczasta sierść z obfitym podszerstkiem w okresie linienia może sprawić trochę kłopotów, bo wbija się w dywany i obicia.

Ciekawostki o rasie
Niektóre vallhundy rodzą się z naturalnie krótkim ogonem, przy czym może go nie być wcale lub może on być różnej długości.
Jest to cecha występująca u wielu ras pasterskich, w tym u welsh corgi pembroke, z którymi vallhundy są spokrewnione. Warunkowana jest genem dominującym, tzn. że jeśli jedno z rodziców ma skrócony ogon, statystycznie połowa szczeniąt może go odziedziczyć.