Tosa

Tosa – dawniej zwana tosa inu – to mocno zbudowany, proporcjonalny pies o krótkiej, gęstej sierści, dobrze sprawdzający się w roli stróża. Silnie przywiązuje się do swojej rodziny, jednak jest dominujący, a na dodatek nie przepada za innymi psami.

Charakter
Hodowcy opisują tosę jako psa o wybitnym instynkcie socjalnym, bezgranicznie oddanego swojemu panu. Wymaga bliskiego kontaktu z rodziną, dlatego nie powinno się go izolować. Jest towarzyski, przyjaźnie usposobiony nawet do obcych osób – jeśli są one mile widziane przez właściciela. Zwykle bez problemu dogaduje się z dziećmi i jest wobec nich tolerancyjny, choć mogą się zdarzyć osobniki nieprzepadające za obcymi maluchami.
Ten doskonały obrońca i dobry stróż nie szczeka bez powodu. Po zapadnięciu zmroku staje się czujniejszy, zwraca wtedy uwagę na każdy ruch i szelest. Nie zachowuje się nieobliczalnie czy nieadekwatnie do stopnia zagrożenia. Intruz raczej nie zostanie zraniony – pies prędzej przewróci go na ziemię i będzie pilnował do przyjścia właściciela.
Tosa nie jest skory do konfliktów, dlatego może mieszkać z innymi psami i zwierzętami domowymi. W stosunku do obcych pobratymców wykazuje zwykle tolerancję. Raczej nie skrzywdzi znacznie mniejszego od siebie psa, ale sprowokowany przez dużego może być groźny.
Pies tej rasy najlepiej się czuje w domu z ogrodem (posiadanie ogrodu nie zwalnia z obowiązku spacerów). Mimo pokaźnych rozmiarów nadaje się też jednak do trzymania w mieszkaniu – jest mało absorbujący.Tosie bardziej odpowiada krótkotrwały wysiłek, nie jest długodystansowcem. Wystarczą mu spokojne spacery kilka razy dziennie. Wiele psów tej rasy chętnie pływa, a także aportuje, jeśli nauczono je tego w młodości.

Umiejętności
Tosę wyhodowano do japońskich walk psów – odpowiednika zapasów. Przedstawiciele tej rasy zmagali się z przeciwnikami równymi sobie. Na ośmiokątnej arenie otoczonej bambusowymi balustradami zwykle walczyły z sobą dwa osobniki. Ich zadaniem było przewrócenie przeciwnika na ziemię i przytrzymanie go przez chwilę w takiej pozycji.
Potyczka odbywała się w ciszy, trwała od pięciu do trzydziestu minut i była przerywana, gdy któryś z psów został ranny. Celowe gryzienie, szczekanie, okazywanie strachu, skomlenie czy oddalenie się od przeciwnika na więcej niż trzy kroki oznaczało dyskwalifikację. Wygrywał pies, który powalił rywala lub – jeśli żadnemu się to nie udało – ten, który wykazywał większą ochotę do dalszych zmagań.
Zwycięzcy przyznawano tytuł yokozumy – mistrza walki. Na szyję zakładano mu konopny pas zwany shime, w który wplatano kawałki papieru z symbolami religijnymi. Współczesny przedstawiciel tej rasy to przede wszystkim doskonały obrońca, stróż i towarzysz rodziny. W Stanach Zjednoczonych używa się go w pracy z dziećmi autystycznymi.

Szkolenie i wychowanie
To pies inteligentny, chętny do współpracy z właścicielem. Nie bywa uparty i jeśli jest konsekwentnie wychowywany, bez problemu poddaje się woli człowieka. Komendy zapamiętuje dość szybko, ale wykonuje je zwykle dopiero po chwili. Szkolenie powinno być prowadzone wyłącznie pozytywnymi metodami, przydadzą się smakołyki i pochwały. Nawet słowna reprymenda jest dla tego wrażliwego olbrzyma dotkliwą karą. Hodowcy raczej odradzają szkolenie obronne tosy.
Podobnie jak wszystkie molosy pies tej rasy późno dojrzewa. Z powodu silnego charakteru tosy wymagają starannego wychowania. Szczenięta od momentu pojawienia się w nowym domu należy traktować stanowczo, ale serdecznie. Ważna jest socjalizacja z ludźmi, nowymi sytuacjami, miejscami, a zwłaszcza z innymi psami – przydadzą się zajęcia w psim przedszkolu.

Dla kogo ta rasa
Przyszły właściciel tosy powinien mieć doświadczenie w wychowywaniu dużych ras, być konsekwentny i zrównoważony. To odpowiedni pies dla średnio aktywnej rodziny, szukającej spokojnego domownika i sprawdzonego stróża.

Wady
sprowokowany może być groźny dla obcych psów
kosztowny w utrzymaniu

Zalety
oddany i opiekuńczy
spokojny i zrównoważony
nadaje się do rodzin z dziećmi
doskonały obrońca i czujny stróż
niehałaśliwy
inteligentny, chętnie się uczy
tolerancyjny wobec zwierząt domowych
łatwy w pielęgnacji
nie wymaga dużo ruchu

Zdrowie
Przedstawiciel tej rasy jest odporny na warunki atmosferyczne, jednak podczas mrozów należy mu zapewnić ciepłe schronienie. Zwykle cieszy się dobrym zdrowiem.
W okresie intensywnego wzrostu zdarza się enostoza, czyli młodzieńcze zapalenie kości. Czasem występuje podwinięcie dolnej powieki (entropium), wymagające drobnej korekty chirurgicznej. Z rzadka przytrafia się dysplazja stawów biodrowych.

Żywienie
To rasa dość kosztowna w utrzymaniu. Rosnące szczenię potrzebuje doskonale zbilansowanego pożywienia, dlatego najlepiej podawać mu suche karmy renomowanych firm przeznaczone dla ras olbrzymich.
Warto stosować specyfiki chroniące stawy (zawierające glukozaminę i chondroitynę). Dorosłemu psu można przygotowywać domowe posiłki uzupełnione preparatami wapniowo-witaminowymi lub korzystać z gotowych produktów dostosowanych do jego trybu życia. Po jedzeniu trzeba mu zapewnić co najmniej godzinny odpoczynek.

Pielęgnacja
Tosa linieje dość intensywnie, zwykle raz w roku. Warto wyczesywać wtedy psa codziennie – szybciej się pozbędziemy martwego włosa. Poza okresem wymiany sierści wystarczy to robić raz w tygodniu. Do czesania psa tej rasy najlepiej się nadaje gumowa szczotka lub rękawica, można też używać szczotki z twardego włosia.
Tosę kąpiemy w miarę potrzeby, używając odpowiednich kosmetyków. Można też stosować zasypki ze środkami odkażającymi, odświeżające sierść i łagodzące podrażnienia (trzeba je dokładnie wyczesać). Dobrym rozwiązaniem jest również przecieranie psa wilgotnym ręcznikiem lub kawałkiem irchy. Raz na jakiś czas powinno się sprawdzać uszy i skracać pazury, jeśli są zbyt długie.
Przed wystawą wystarczy tosę wyczesać i ewentualnie zastosować środek nabłyszczający sierść.

Akcesoria
Smycz i obroża dla tosy powinny być wykonane z solidnych materiałów – najlepiej wybrać dość szeroki skórzany komplet. Szczeniętom na początek wystarczy komplet z taśmy (raczej nie sprawdzą się smycze automatyczne).
Szczeniak tej rasy rzadko niszczy sprzęty. Trzeba jednak zadbać o to, by miał jakieś zajęcie i nie zostawał sam na cały dzień – do kilku godzin w samotności można go bez problemu przyzwyczaić. Tosa chętnie się bawi w przeciąganie, dlatego przydadzą się grube sznury czy mocne gryzaki. Dobrze sprawdzają się także różnego rodzaju zabawki z twardej gumy i duże piłki. Zabawy z zaprzyjaźnionymi psami zazwyczaj polegają na przepychankach, dlatego kompani do wspólnych harców powinni być podobnych gabarytów.
Na legowisko dla przedstawiciela tej rasy nadaje się duży materac lub ponton – najlepiej ze zdejmowanym pokrowcem. Jeśli chcemy trzymać tosę na wybiegu, musimy się postarać o odpowiedniej wielkości zadaszony kojec i ciepłą budę. Pies nie może tam jednak spędzać całego czasu, musi mieć dostęp do ogrodu, domu i jak najczęściej przebywać z rodziną.

Źródło: Psy.pl