Szpic fiński

Odważny, energiczny, zrównoważony rudy psiak średniej wielkości o gęstym futrze i zakręconym ogonie. Z wyglądu przypomina nieco lisa. Wierny i oddany przewodnikowi, lecz przy tym niezależny, dlatego jego wychowanie wymaga żelaznej konsekwencji. Lubi szczekać!

Charakter
Szpic fiński to najmniejsza z ras wyhodowanych w Finlandii. Ten pies o umaszczeniu i pysku przypominających lisa wykorzystywany jest głównie do polowania na ptactwo leśne, np. cietrzewie, drobne drapieżniki – takie jak kuny – a nawet na łosie.
Z punktu widzenia użytkowości szpic fiński należy do łajek, czyli szpiców osaczających i oszczekujących zwierzynę do nadejścia myśliwego. To pies krótki, zwarty, o umiarkowanie mocnej budowie. Głową i umaszczeniem przypomina lisa, przy czym szczenięta rodzą się ciemne, czasem prawie czarne albo rude z czarnym nalotem i stopniowo jaśnieją.
Dopuszczalne są odcienie od miodowego do mahoniowego – ważne, by barwa była nasycona. Niepożądany jest kolor płowy i duże białe znaczenia. Szata na spodniej części ciała ma odcień jaśniejszy niż na górnej. Jaśniejszy jest także podszerstek. Nos, wargi i obwódki oczu powinny być czarne.
Psy tej rasy są ruchliwe i energiczne, odważne, wręcz zuchwałe, a podczas polowania nieustępliwe. Cechuje je wierność przewodnikowi. Wobec swojej rodziny i ludzi, których znają, są czułe. Wesołe i chętne do zabawy, nadają się na kompanów dzieci, wobec których potrafią być bardzo delikatne. W stosunku do obcych zazwyczaj zachowują rezerwę, choć w ostatnich latach zmieniono trochę charakter rasy i coraz więcej jej przedstawicieli jest bardziej otwartych. Mają silny instynkt stróżowania.
Niektóre szpice fińskie są przyjazne wobec innych psów i traktują je jak kumpli do zabawy, inne nie życzą sobie bliższych kontaktów i mogą wykazywać agresję. Zazwyczaj jednak dobrze się dogadują. Mogą mieszkać z innymi zwierzętami, takimi jak koty czy króliki, jeśli zostaną przyzwyczajone do ich obecności.

Umiejętności
Jako psa myśliwskiego szpica cechują dobry węch i słuch, umiejętność szybkiego reagowania, wytrzymałość, duża pasja łowiecka oraz dobra współpraca z myśliwym. W swojej ojczyźnie rasa jest jednak ceniona nie tylko ze względu na talenty łowieckie, ale także z powodu niewielkich rozmiarów i sympatycznego charakteru. Te ostatnie cechy sprawiają, że uznaje się te szpice za dobre psy do towarzystwa.
Jeśli zapewni się im regularne długie spacery, bez problemu przystosują się do życia w mieście, choć kłopotów może przysparzać ich szczekliwość. Szpic fiński reaguje szczekaniem na wszystko, co uzna na dziwne lub niepokojące, a szczek ma ostry i przenikliwy. Na szczęście odpowiednie wychowanie pozwala zredukować tę cechę.

Szkolenie i wychowanie
Ze względu na wrodzoną niezależność i samodzielność szpic fiński nie jest łatwy do ułożenia. Najlepsze efekty przynoszą stosowanie pozytywnej motywacji, krótkie i ciekawe sesje szkoleniowe oraz konsekwencja.

Dla kogo ta rasa
Szpic fiński jest dobrym pomocnikiem myśliwego, ale sprawdzi się także w roli psa do towarzystwa dla aktywnej rodziny.

Wady
uparty i dosyć niezależny
szczekliwy
ma silny instynkt łowiecki
obficie linieje

Zalety
miły towarzysz
przyjazny wobec dzieci
przyjazny wobec zwierząt domowych, z którymi został wychowany
ekonomiczny w utrzymaniu
odporny na warunki atmosferyczne

Zdrowie
Rasa należy do generalnie zdrowych. Sporadycznie zdarzają się padaczka, dysplazja, wypadanie rzepek i choroby oczu.

Żywienie
Szpic fiński nie jest wybredny i dobrze wykorzystuje pożywienie. Można go żywić dobrej jakości gotową karmą albo pokarmem przygotowywanym samodzielnie.

Pielęgnacja
Pielęgnacja szpica nie należy do skomplikowanych. Konieczne jest tylko regularne szczotkowanie: raz na dwa tygodnie poza okresami linienia i nawet codziennie w czasie wymiany włosa.
Szpic fiński linieje obficie dwa razy do roku i wtedy traci dużo podszerstka. Są to psy czyste z natury – zadbane nie wydzielają „psiego zapachu”, nawet jeśli nie są kąpane.

Ciekawostki o rasie
W Finlandii co roku organizowany jest konkurs dla fińskich szpiców na „Króla Szczekania”, w którym nie chodzi bynajmniej o wyłonienie najgłośniejszego psa, lecz sprawdzenie umiejętności i sprawności myśliwskiej.