Springer spaniel walijski
Uroczy, nieagresywny pies o efektownej, biało-rudej dość długiej sierści i długich uszach. Wulkan energii, ale możliwy do opanowania – doskonały towarzysz aktywnej rodziny. Dobry aporter, nieco rozpraszający się w pracy. Ciekawski, czasem impulsywny i uparty. Springer spaniel walijski mocno przywiązuje się do właściciela. Członkom domowego stada, a szczególnie dzieciom, okazuje dużo czułości. Uwielbia się bawić, więc jest świetnym towarzyszem dziecięcych harców.
Charakter
Springer spaniel walijski to jedna z dwóch ras spanieli, w których nazwie pojawia się słowo „springer”. Od swojego kuzyna springer spaniela angielskiego różni się głównie umaszczeniem. Walijczyk jest zawsze rudo-biały, choć jego nos może być czarny lub brązowy. Anglika cechuje większe zróżnicowanie umaszczeń: zazwyczaj wątrobiane, rzadziej czarne, z podpalaniami lub bez, ale nigdy rude.
Walijczyk jest mniejszy i nieco drobniejszy od springera angielskiego, choć wyraźnie większy od cockera. Ponadto walijski rudzielec ma nieco mniejsze uszy, co podkreśla się, goląc je na krótko na wystawy, podczas gdy anglikom włos na uszach pozostawia się długi.
Springer spaniel walijski mocno przywiązuje się do właściciela. Członkom domowego stada, a szczególnie dzieciom, okazuje dużo czułości. Uwielbia się bawić, więc jest świetnym towarzyszem dziecięcych harców. Rzadko traci wobec nich cierpliwość – raczej da znać szczeknięciem, że odczuwa dyskomfort, lub się odsunie.
Walijczyki lubią przebywać cały czas w pobliżu człowieka, niektóre wręcz chodzą za nim krok w krok. Dlatego też właściciel psa tej rasy powinien być wyczulony na to, że zbyt silne uzależnienie od opiekuna może być szkodliwe i grozi wytworzeniem się lęku separacyjnego.
Nie znaczy to, że należy zwierzę traktować chłodno. Nie jest to czworonóg, który nadaje się do życia w kojcu ani pozostawiania w samotności na długie godziny. Wymaga wiele uczucia i akceptacji. Należy jednak przyzwyczajać go do czasowej nieobecności właściciela.
Wobec obcych jedne walijczyki są nieśmiałe, inne potrafią wylewnie witać każdego napotkanego człowieka. Nie jest to z pewnością pies nadający się na obrońcę, choć kiedy dzieje się coś niepokojącego, zasygnalizuje to szczekaniem.
Umiejętności
Do dziś psy te niewiele się zmieniły, bo brytyjski klub rasy kładzie duży nacisk na zachowanie ich użytkowych predyspozycji. W przeciwieństwie do springerów angielskich w rasie nie ma podziału na linie użytkowe i wystawowe. Potencjalny właściciel walijczyka powinien mieć na uwadze, że tego aktywnego czworonoga wyhodowano do ciężkiej pracy.
Springer spaniel walijski nie jest popularny nawet w swojej ojczyźnie. Zawsze znajdował się w cieniu angielskiego kuzyna. Dla porównania: w 2000 r. w brytyjskim Kennel Clubie zarejestrowano ponad 12,5 tys. springer spanieli angielskich i zaledwie 424 walijskie. Być może przyczyna takiego stanu rzeczy tkwi w tym, że walijczyki wolniej dojrzewają, a zatem ich układanie zajmuje więcej czasu. Wolniejsze i bardziej wyczulone na wszelkie zapachy w polu nie pasują do preferowanego współcześnie szybkiego stylu pracy. Są za to bardzo wytrwałe i pełne pasji – odważnie zapuszczają się w chaszcze.
Szkolenie i wychowanie
Wyhodowany do współpracy z myśliwym walijczyk jest bystry i uczy się szybko, jednak ma też w sobie nieco niezależności. Lubi buszować po krzakach, polach i łąkach. Bywa uparty, zwłaszcza gdy zainteresuje go jakiś zapach. Podczas polowania wytrwałość w podążaniu za zapachem zwierzyny jest cechą cenną. Dlatego nie warto się złościć na psa, że ulega instynktom, lecz od szczenięcia pracować nad budowaniem więzi i posłuszeństwem. Odpowiednio prowadzony może wyrosnąć na grzecznego zwierzaka, wpatrzonego w swego pana jak w obrazek.
Różnie bywa, jeżeli chodzi o ich predyspozycje do aportowania. Zdarza się, że jego nauka zajmuje sporo czasu. Układanie walijczyków wymaga cierpliwości i delikatności. Te wrażliwe psy źle znoszą ostre traktowanie i kary.
Dla kogo ta rasa
Walijczyk wymaga ruchu i zajęcia umysłowego. Jeśli właściciel mu tego nie zapewni, może się stać nieposłuszny lub szczekliwy. Oczywiście nie trzeba być myśliwym, by mieć psa tej rasy. Spaniel będzie zadowolony z długich spacerów na łonie natury i eksplorowania fascynujących zapachów. Można go też szkolić w psich sportach: agility, obedience i tropieniu.
Wady
wymaga konsekwencji
potrzebuje dużo ruchu
nie znosi samotności
jest podatny na udar cieplny
Zalety
doskonały pies myśliwski
miły pies rodzinny
chętny do nauki
przyjazny wobec dzieci
mało szczeka
Zdrowie
Choroby trapią walijczyki sporadycznie. To czworonogi odporne na warunki atmosferyczne, jedynie ich obwisłe uszy są narażone na infekcje. Miewają też wrażliwy przewód pokarmowy.
Sporadycznie zdarzają się choroby oczu, np. jaskra, jak również dysplazja i epilepsja. Odpowiedzialni hodowcy na wszelki wypadek badają zwierzęta hodowlane pod katem dysplazji i chorób oczu.
Żywienie
Walijczyki często mają wrażliwy żołądek, dlatego powinny być karmione regularnie, najlepiej dwa razy dziennie. Karma powinna być dostosowana do wieku i poziomu aktywności psa.
Pielęgnacja
Sierść springer spaniel walijskiego wymaga regularnej pielęgnacji, szczególnie w okresie linienia. Po każdym spacerze należy usunąć wplątane w nią gałązki, listki i plewki. Pies wystawowy musi być odpowiednio strzyżony i trymowany.
Ciekawostki o rasie
Springer spaniela walijskiego i cocker spaniela angielskiego użyto do wyhodowania nowej, użytkowej rasy spaniela, zwanej sprocker spanielem. Z charakteru psy te ponoć bardziej przypominają springery, ale mieszanka krwi zapewniła im lepsze zdrowie.