Pies grenlandzki

Jedna z czterech uznanych przez FCI ras szpiców zaprzęgowych, ze wszystkich najbardziej pierwotna i najrzadsza. Pies grenlandzki jest zdrowy, odporny, obdarzony wielką pasją do pracy zaprzęgowej. Niezależny, o silnym instynkcie stadnym, wymaga doświadczonego przewodnika.

Charakter
Psy grenlandzkie to duże szpice, cięższe od husky i nie tak szybkie jak one, lecz silniejsze. Są natomiast lżejsze, szybsze i bardziej ruchliwe od malamutów.
Podobnie jak inne psy północy dobrze się czują w stadzie, w którym same ustalają hierarchię – człowiek nie powinien w nią ingerować. Wobec obcych czworonogów tej samej płci bywają dominujące, co może prowadzić do konfliktów, zwłaszcza jeśli to obcy pies pierwszy szuka zaczepki.
Podobnie jak w obrębie każdej rasy zdarzają się osobniki o różnych usposobieniach – także bardziej chętne do spędzania czasu na kanapie. Lepiej jednak na to nie liczyć, bo pozbawiony zajęcia grenland może się stać niszczycielem.

Umiejętności
Pies grenlandzki jest uznawany za jedną z najstarszych istniejących ras – Eskimosi od tysięcy lat wykorzystywali te czworonogi do ciągnięcia sań i polowania.
Pracując w zaprzęgu, nie miały okazji do tworzenia głębszych więzi. Traktowane jak członkowie rodziny (co nie znaczy, że muszą mieszkać w domu), mocno przywiązują się do opiekunów, czasem kogoś faworyzują. Lubią dzieci, ale w zabawie bywają żywiołowe i niezbyt delikatne – trzeba więc uważać.
Podobnie jak husky, są przyjazne wobec obcych, miło witają gości, dają się pogłaskać – ale już nie każdy pobiegnie w canicrossie z nieznajomym. Choć przeważnie wpuszczają obcych na posesję, to zdarza się, że… nie pozwolą im wyjść, zaganiając wszystkich w jedno miejsce.

Szkolenie i wychowanie
Szkolenie grenlandów wymaga cierpliwości – są inteligentne, lecz niezależne, ostre traktowanie może wywołać u nich agresję.

Dla kogo ta rasa
Pies grenlandzki to dobry wybór dla osoby lubiącej ruch na świeżym powietrzu. Nie musi oczywiście ciągnąć sań – równie ochoczo pobiegnie przy rowerze lub potowarzyszy panu w uprawianiu joggingu, a na wycieczce poniesie prowiant w sakwach na grzbiecie.

Wady
uparty i niezależny
bardzo hierarchiczny wobec innych psów
wymaga dużo ruchu
ma silny instynkt łowiecki
mocno linieje

Zalety
zdrowy i odporny
łatwy w pielęgnacji
przyjazny wobec ludzi

Zdrowie
Psy tej rasy są bardzo odporne na zimno – w swojej ojczyźnie nie przeszkadzają im mrozy sięgające nawet 40°C. Źle znoszą natomiast upały i wilgoć.
Generalnie są zdrowe, problemy o podłożu genetycznym zdarzają się u nich sporadycznie. Mimo to dożywają zaledwie ok. 10 lat. Zazwyczaj do końca są pełne energii i odchodzą nagle.

Żywienie
Należy pamiętać, że pies pracujący w zaprzęgu musi otrzymywać wysokoenergetyczny pokarm. Psom intensywnie pracującym nie wystarcza sama sucha karma, lecz muszą dostawać także tłuste mięso.

Pielęgnacja
Nie jest skomplikowana. Grenlanda należy szczotkować raz w tygodniu, częściej w okresie linienia.

Ciekawostki o rasie
Psy zaprzęgowe żyjące na Grenlandii do dziś zachowały wysoką czystość rasową dzięki bardzo ostrym regulacjom. Na terytorium, gdzie utrzymywane są psy grenlandzkie (obejmuje ono miejscowości powyżej kręgu polarnego na zachodnim wybrzeżu Grenlandii oraz wszystkie miejscowości na wschodnim wybrzeżu), nie mają wstępu inne rasy. Jeśli pies grenlandzki opuści ten rejon, nie wolno mu już tam wrócić.
Zaprzęgowe psy grenlandzkie potrafią w niezwykły sposób czytać środowisko. Na przykład potrafią wyczuć, że lód jest zbyt cienki i odmówić wejścia na niego.