Mudi

Mudi to energiczny, ciekawski, bystry, średniej wielkości owczarek o stojących uszach i półdługim, lekko falistym lub tworzącym loczki włosie. Ma tendencje do samodzielnego podejmowania decyzji, ale jest też bardzo pojętny i uwielbia się uczyć. Dobrze sprawdza się w psich sportach.

Charakter
Mudi z pewnością przypadną do serca miłośnikom psów o naturalnym wyglądzie. Praktycznie nie różnią się pod tym względem od swoich przodków, którzy pracowali na puszcie. Podobnie rzecz się ma z charakterem, w którym odnajdziemy wszystkie cechy czworonożnego pastuszka.
Choć przedstawiciel tej rasy potrzebuje dużo ruchu i zajęć umysłowych, to nie jest typem nadaktywnego pracoholika. Typowy mudi jest spokojny wtedy, kiedy niczego się od niego nie wymaga, lecz zawsze gotowy do działania. Jeśli zapewnimy mu długie spacery i jakieś zajęcie, doskonale przystosowuje się do życia nawet w małym mieszkaniu.
W stosunku do obcych ludzi większość mudi zachowuje dystans, lecz na przykład goście wpuszczeni do domu przez opiekuna są witani o wiele przyjaźniej. Stosunki z innymi psami zazwyczaj układają się bezproblemowo. Mudi również łatwo akceptuje w domu inne gatunki zwierząt. Jest też niezwykle czujnym stróżem, który zaalarmuje o każdej niepokojącej zmianie w otoczeniu.
Z wad tej rasy z pewnością należy wymienić skłonność do szczekliwości. Nie jest ona równa u wszystkich osobników, jednak z pewnością właściciel mudi powinien zwrócić uwagę na to, by nie dopuścić do jej rozwinięcia.

Umiejętności
Rasa ta ma grono swoich miłośników wśród amatorów psich sportów, szczególnie agility. W niektórych krajach mudi pracują także jako psy ratownicze. Jest to również doskonały towarzysz dla osób aktywnych. Na Węgrzech nadal część mudii pasie owce.

Szkolenie i wychowanie
Są to psy bystre, bardzo przywiązane do przewodnika i chętne do współpracy. To wszystko sprawia, że łatwo je układać, choć czasami wysoka inteligencja i szybkość reakcji mogą się okazać pułapką – mudi uczy się bowiem równie szybko dobrych, jak i złych rzeczy. Pamiętać należy także o porządnej socjalizacji.

Dla kogo ta rasa
Dla kogo nadaje się mudi? Właściciel mudika powinien regularnie zapewniać mu jakieś zajęcie umysłowe, ponieważ znudzony pastuszek może być nieznośny. Powinien być także gotowy zaakceptować szczekanie, ponieważ cechy tej nie da się całkowicie wyplenić.

Wady
potrzebuje ruchu i zajęcia umysłowego
nieufny wobec obcych
często bywa szczekliwy
jego inteligencja i szybkość reakcji może sprawiać problemy podczas szkolenia

Zalety
chętny do współpracy
niewymagający w żywieniu i pielęgnacji
odporny na warunki atmosferyczne

Zdrowie
Mudi zazwyczaj są zdrowe i bez problemów dożywają kilkunastu lat (najstarsza suczka mieszkająca w Polsce ukończyła niedawno 14 lat). Jak na stosunkowo niewielką i lekką rasę, zdarza się u nich jednak dosyć często dysplazja biodrowa, dlatego odpowiedzialni hodowcy badają swoje zwierzęta pod tym kątem.

Żywienie
Mudi jest niewymagający jeśli chodzi o żywienie. Można go karmić gotową karmą dobrej jakości albo pożywieniem przygotowywanym w domu.

Pielęgnacja
Pielęgnacja mudi nie jest skomplikowana, nie należy jej jednak zaniedbywać. Raz na 10-14 dni (częściej w okresie linienia) powinno się psa wyszczotkować, zwracając szczególną uwagę na miękkie włosy za uszami, które mogą się łatwo filcować pod wpływem wilgoci. Psa tej rasy kąpiemy w zależności od potrzeby.

Ciekawostki
Mudi to jedna z nielicznych ras, u których stwierdzono występowanie albinizmu – całkowity brak pigmentu zdarza się u psów, w przeciwieństwie do wielu innych zwierząt, niesłychanie rzadko.
U mudi, podobnie jak u wielu ras pasterskich, zdarza się mutacja genetyczna powodująca naturalne skrócenie ogona. Ma ona charakter dominujący, a zatem wystarczy, że jedno z rodziców ma taki ogon, aby część potomstwa mogła tę cechę odziedziczyć.