Gryfonik belgijski
Niewielki, dość mocnej budowy psiak do towarzystwa, występujący w kilku odmianach włosa. Ma charakterystyczną krótką kufę. Miły, nieagresywny przyjaciel rodziny, mało szczekliwy, pogodny i rezolutny. Bliski kuzyn gryfonika brukselskiego i brabantczyka. Dawniej psy w typie gryfoników były ulubieńcami belgijskich stangretów i dorożkarzy. Trzymano je w stajniach i wozowniach do tępienia gryzoni. Współczesne gryfoniki to przede wszystkim psy do towarzystwa. Mogą uprawiać psie sporty.
Charakter
Gryfoniki zwracają uwagę wyrazem pyska. Wszystkie mają takie samo usposobienie, różnią się jedynie wyglądem. Są żywe, wesołe, przyjacielskie, bardzo przywiązane do rodziny. Nie lubią zostawać długo same, dlatego nie nadają się dla zapracowanych osób. Najchętniej spędzałyby cały dzień na kolanach właściciela. Ponieważ są niewielkie, łagodne i niekonfliktowe, a także łatwo przystosowują się do różnych sytuacji, mogą mu towarzyszyć prawie wszędzie.
To doskonali przyjaciele dla dzieci, niezmordowani w zabawie – trzeba jednak pilnować, aby maluchy nie zrobiły im przypadkiem krzywdy.
Jako szczeniaki są bardzo energiczne, z wiekiem stają się stateczniejsze. Nie oznacza to jednak, że robią się leniwe – przeciwnie, każdy gryfonik lubi spacery i zabawy na świeżym powietrzu. Gryfoniki nie są hałaśliwe, dzięki czemu świetnie się sprawdzają w mieście. Nic nie ujdzie jednak ich uwagi. Są tolerancyjne i nie wykazują agresji, dlatego dobrze układają się ich relacje z innymi psami – mogą się bać jedynie obcych, większych od siebie czworonogów. Świetnie się też dogadują z kotami.
Umiejętności
Dawniej psy w typie gryfoników były ulubieńcami belgijskich stangretów i dorożkarzy. Trzymano je w stajniach i wozowniach do tępienia gryzoni. Towarzyszyły woźnicom, podróżując na koźle, i strzegły wozów podczas postojów. Pilnowały też warsztatów i sklepów.
Współczesne gryfoniki to przede wszystkim psy do towarzystwa. Mogą uprawiać psie sporty – są wystarczająco zwinne i sprawne, aby doskonale sobie radzić na torze agility. Ze względu na łagodność i przyjazne usposobienie sprawdzają się też w dogoterapii.
Szkolenie i wychowanie
Gryfoniki są inteligentne i chętnie wykonują polecenia, jeśli nauka sprawia im przyjemność. Wymagają pozytywnych bodźców, nie wolno traktować ich ostro, ale nie należy im także pobłażać. Chociaż łatwo się podporządkowują, jak każdy pies wymagają konsekwentnego wychowania, a szczenięta – socjalizacji. Mało doświadczonym właścicielom poleca się zajęcia w psim przedszkolu.
Dla kogo ta rasa
Gryfonik nadaje się dla każdego, poradzi sobie z nim nawet opiekun bez doświadczenia w wychowywaniu psów. Może mieszkać zarówno w rodzinie z dziećmi, jak i w domu starszej osoby, ponieważ przystosuje się do każdego trybu życia.
Wady
wymaga systematycznej i fachowej pielęgnacji
po piciu i jedzeniu (jeśli nie je suchej karmy) trzeba mu wycierać brodę
chrapie
Zalety
łagodny wobec ludzi
przywiązany do rodziny
dobry przyjaciel dla dzieci
niehałaśliwy
nadaje się do uprawiania psich sportów
tolerancyjny wobec innych zwierząt
niedrogi w utrzymaniu
Zdrowie
Gryfoniki cieszą się dobrym zdrowiem i są dość odporne. Czasami zdarza się wypadanie rzepki i sporadycznie dysplazja stawów biodrowych. Bruzda nosowa wymaga przecierania, np. solą fizjologiczną, co zapobiega odparzeniom. Duże oczy mogą nadmiernie łzawić, dlatego powinno się je przemywać specjalnymi preparatami.
Należy też systematycznie kontrolować uszy i w razie potrzeby usuwać z nich nadmiar włosów. Gryfoniki mają dość płytko osadzone siekacze, dlatego nie należy dawać im twardych rzeczy do gryzienia ani bawić się z nimi w przeciąganie przedmiotów.
Żywienie
Gryfoniki powinny dostawać karmę dla psów małych ras. Zwykle mają doskonały apetyt i trzeba pilnować, aby nie przybrały zbytnio na wadze. Można podawać im również pożywienie przygotowywane samodzielnie z dodatkiem preparatów wapniowo-witaminowych, ale trzeba wtedy pamiętać o myciu włosów na brodzie, które brudzą się podczas jedzenia. Po trymowaniu warto podawać środki działające stymulująco na sierść i skórę.
Pielęgnacja
Sierść u gryfonika wystarczy wyczesać raz w tygodniu. Trzeba jednak pamiętać, że jego szata wymaga trymowania – pierwszy raz robimy to, gdy szczenię ma około dwóch miesięcy. Do końca pierwszego roku życia powtarzamy zabieg w miarę potrzeby. Dorosłego psa trymujemy 3-4 razy w roku.
Kąpiemy w zależności od potrzeb w szamponie dla psów szorstkowłosych. Regularnie czyścimy bruzdę koło nosa, oczy, sprawdzamy stan uszu i skracamy pazury.
Ciekawostki o rasie
Choć gryfonik brukselski i belgijski mają osobne numery wzorców, to różnią się jedynie umaszczeniem. Trzecią rasą w rodzinie gryfoników jest krótkowłosy brabantczyk. Podobnie jak jego szorstkowłosi kuzyni, wywodzi się od niewielkich pinczerów stajennych, które były niegdyś bardzo popularne w Europie. Dodanie krwi mopsa zaowocowało wyhodowaniem krótkowłosej odmiany.
W jednym miocie mogą przyjść na świat zarówno gryfoniki belgijskie, brukselskie, jak i brabantczyki, dlatego tak naprawdę właściwsze byłoby nazywanie ich odmianami jednej rasy niż osobnymi rasami.