Gończy berneński

Jedna z czterech istniejących odmian gończego szwajcarskiego, które posiadają jeden wzorzec, lecz nie są ze sobą krzyżowane. Elegancki gończak o długich uszach, aktywny, łagodny, chętny do współpracy z człowiekiem. Sprawdza się jako pies rodzinny dla aktywnych.

Charakter
Gończy berneński to jedna z czterech odmian gończego szwajcarskiego. Wszystkie mają jeden wzorzec, a różnice dotyczą jedynie umaszczenia. Odmian tych jednak nie krzyżuje się między sobą.
Nazwa gończego berneńskiego pochodzi od pasma górskiego Alpy Berneńskie. Odmianę tę charakteryzuje trójbarwne umaszczenie z przewagą bieli. Podobnie jak jego kuzyni jest to pies elegancki z wyglądu, o charakterystycznej smukłej głowie z nisko osadzonymi, długimi uszami.
Mocno przywiązuje się do właściciela, jest czuły i delikatny wobec dzieci. Doskonale sprawdza się w roli psa rodzinnego – pod warunkiem, że zapewni mu się dużo ruchu. Może na przykład biegać przy rowerze, towarzyszyć w joggingu czy jeździe na rolkach. Przedstawiciele tej rasy odnoszą również sukcesy w agility, ponieważ są to psy zwinne, szybkie, zwrotne i chętne do współpracy.
Wobec obcych ludzi jest nieufny, ale nie okazuje agresji. Nie nadaje się jednak na obrońcę. Ze względu na wrażliwość i nieśmiałość niezmiernie ważna jest socjalizacja szczeniaka z ludźmi. Powinien mieć pod tym względem jak najwięcej pozytywnych doświadczeń.
Wobec innych psów jest nastawiony pokojowo. Dogada się także ze zwierzętami w domu, jeśli wychowywany będzie z nimi od małego. Trzeba jednak pamiętać, że czy to w zabawie, czy goniąc innego psa, często go skubie i podgryza – ma odruch łapania wszystkiego zębami…

Umiejętności
Choć krzepki i silny, jest bardzo zwinny i dosyć lekki – taka budowa umożliwia mu niezmordowaną pracę w górach na dużych wysokościach. Jest w stanie pracować w różnych warunkach pogodowych, choć najlepiej czuje się w chłodniejszym klimacie.
To pełen pasji, wytrwały pies myśliwski. Pierwotnie polowano z nim na zające, jest jednak wszechstronny i np. w Polsce układa się go tak samo jak gończe polskie – jako dzikarza, a w górach do polowania na jelenie. Może pracować sam lub w sforze, jednak najlepiej czuje się w towarzystwie. Podczas polowania pięknie „gra” – szczeka w charakterystyczny sposób. Jego głos jest bardzo melodyjny i różni się od głosów innych gończych. Poza polowaniem nie jest to pies szczekliwy.
W swojej ojczyźnie psy te wykorzystywane są przede wszystkim użytkowo. W Czechach biorą udział w wystawach i konkursach myśliwskich, ale raczej nikt tam z nimi nie poluje.

Szkolenie i wychowanie
Mimo silnego instynktu łowieckiego w przeciwieństwie do niektórych gończych berneńskiego nietrudno nauczyć przychodzenia na wołanie. Zresztą w ogóle nauka przychodzi mu zwykle z łatwością. Ma delikatną psychikę, dlatego ostre traktowanie może go złamać. Wymaga jednak konsekwentnego postępowania, bo ten wesoły pies bywa czasem niesforny i bardzo pomysłowy… Zdarzają się też osobniki uparte.

Dla kogo ta rasa
Gończy berneński sprawdza się nie tylko jako pies myśliwski, ale też towarzysz rodziny dla osób aktywnych.

Wady
bywa nieśmiały
ma silny instynkt łowiecki
niektóre osobniki są uparte

Zalety
łagodny wobec ludzi i zwierząt
miły pies rodzinny
jak na gończego łatwy w układaniu
prosty w pielęgnacji

Zdrowie
Uwagi wymagają uszy, które ze względu na sposób osadzenia narażone są na infekcje. Poza tym jest to rasa zdrowa i odporna.

Żywienie
Gończy berneński nie jest rasą przesadnie wymagającą ani wybredną pod względem żywienia.

Pielęgnacja
Pielęgnacja tego gończego jest nieskomplikowana – wystarczy go wyczesywać w okresie linienia.

Ciekawostki o rasie
Ciekawostką jest, że według wielu zagranicznych ekspertów Polska posiada dwie najlepsze suki tej rasy na świecie.