Dalmatyńczyk

Dalmatyńczyk to mocny, szybki, średniej wielkości krótkowłosy pies o bardzo charakterystycznym umaszczeniu: białym w czarne lub (rzadziej) brązowe cętki. Ruchliwy, energiczny, niezbyt uległy, potrzebuje sporo ruchu. Pamiętajmy, że energia tych ślicznych psiaków – często traktowanych jak maskotki dla dzieci – jest niewyczerpana, a znudzone mogą nam dać nieźle w kość.

Charakter
Dalmatyńczyk jest psem pełnym radości życia, o dużym temperamencie. Wymaga bliskiego kontaktu z właścicielem, z którym zżywa się znacznie silniej niż wiele innych psów. Dlatego nie należy go izolować od rodziny (choć oczywiście dla czworonoga nauczonego zostawania samemu przez parę godzin nie będzie to problemem). Również ze względu na krótką sierść dalmatyńczyk nie nadaje się do trzymania w kojcu.
Przedstawiciel tej rasy powinien być odważny i zrównoważony. Jest przyjazny wobec ludzi, chociaż podczas pierwszego kontaktu z nieznajomymi niektóre osobniki bywają powściągliwe. Mimo wrodzonej łagodności w razie potrzeby potrafi stanąć w obronie właściciela i jego mienia.
Dalmatyńczyk dobrze się dogaduje z dziećmi, chętnie uczestniczy we wspólnych zabawach, ale nie lubi zbytniej natarczywości. Trzeba pamiętać, że jest psem o niezależnym charakterze, który podporządkuje się tylko osobie dorosłej, dlatego nie należy go kupować jako maskotki dla dziecka. Dalmatyńczyk bez problemu zaakceptuje inne zwierzęta domowe. Zwykle jest też tolerancyjny wobec obcych psów, jednak zaatakowany przez agresywnego pobratymca na pewno będzie się bronił.
Dalmatyńczyk uwielbia ruch i przestrzeń, jest bardzo wytrzymały. Chętnie towarzyszy biegaczowi, rowerzyście czy jeźdźcowi (szczeniąt nie należy jednak zmuszać do zbytniego wysiłku). Wybierając się z psem na łono natury, trzeba pamiętać o jego instynkcie myśliwskim i skłonności do pogoni.

Umiejętności
Pierwotnie dalmatyńczyk był psem myśliwskim wykorzystywanym do polowań na grubą zwierzynę. W Stanach Zjednoczonych używano go do ścigania zbiegłych niewolników i do ochrony przed rabusiami. Często towarzyszył powozom konnym, biegnąc tuż za przednią osią pojazdu, i zanim stał się jedynie efektownym dodatkiem do bryczki, pełnił bardziej prozaiczną funkcję – w czasie postojów pilnował koni i dobytku. Zauważono też, że psy tej rasy działają uspokajająco na konie, co zresztą wykorzystuje się do dzisiaj.
Obecnie dalmatyńczyki są głównie psami do towarzystwa i wydają się stworzone do tej roli. Z powodzeniem można je szkolić w zakresie ogólnego posłuszeństwa (PT). Nadają się też do uprawiania wielu psich sportów. Przedstawiciele tej rasy sprawdzają się również jako psy tropiące w policji i ratownicze do poszukiwania ludzi pod gruzami.

Szkolenie i wychowanie
Dalmatyńczyk to pies inteligentny, obdarzony doskonałą pamięcią. Jest pojętny i chętnie się uczy. Szkolenie powinno się opierać na pozytywnych metodach – nagradzaniem i łagodnością można wiele osiągnąć. Przemoc – zarówno fizyczna, jak i psychiczna – spowoduje, że pies może nie tylko odmówić wykonywania poleceń, ale i stać się uciążliwy w codziennym życiu.
Sporo czasu trzeba poświęcić na spacery i zabawę ze szczeniakiem oraz zapewnić mu prawidłową socjalizację – powinien poznawać nowe miejsca, ludzi i inne psy.

Dla kogo ta rasa
Dalmatyńczyk to pies dla aktywnego, konsekwentnego, zaangażowanego właściciela, który poświęci odpowiednią ilość czasu na spacery i wychowanie swojego pupila.

Wady
wrażliwy na niskie temperatury
źle wychowany może sprawiać problemy
bywa uparty i samodzielny
wypadająca sierść jest trudna do sprzątnięcia

Zalety
przywiązany do opiekuna
wesoły i przyjacielski
aktywny, może uprawiać psie sporty
toleruje inne zwierzęta
mało hałaśliwy stróż
łatwy w pielęgnacji

Zdrowie
Dalmatyńczyk to pies raczej zdrowy. Należy jednak uważać na wrażliwszy niż u innych psów układ moczowy. Częściej też zdarzają się u tej rasy zapalenia nerek czy pęcherza moczowego. Dlatego trzeba pilnować, aby dalmatyńczyki nie leżały długo na zimnym podłożu. Wykazują również skłonność do kamicy moczanowej.
W związku z białym umaszczeniem zdarza się wrodzona głuchota. U dalmatyńczyków przeznaczonych do hodowli powinno się przeprowadzić test BAER, ponieważ inaczej nie sposób odróżnić psa zdrowego od niesłyszącego na jedno ucho.
U psów rasy dalmatyńczyk mogą się przytrafić alergie pokarmowe i stany zapalne uszu na tle bakteryjnym lub grzybiczym. Jak u wszystkich dużych psów, istnieje ryzyko rozszerzenia i skrętu żołądka. W starszym wieku mogą się pojawić problemy z kręgosłupem i układem stawowo-kostnym. Niektóre osobniki wykazują predyspozycje do nadmiernego odkładania się kamienia nazębnego, który należy systematycznie usuwać.
Dalmatyńczyki dobrze znoszą nawet duże upały. Z powodu krótkiej szaty są jednak wrażliwe na niskie temperatury, nie przepadają też za deszczem i wilgocią.

Żywienie
Dalmatyńczyki nie są wybredne – większość z nich to łakomczuchy, dlatego trzeba uważać, aby zbytnio nie przybrały na wadze. Najlepiej podawać im gotowe, średnio energetyczne karmy dla dużych ras, dostosowane do ich wieku. Dosyć dobrze sprawdzają się te z dodatkiem jagnięciny lub ryb morskich. Można też żywić psy tej rasy samodzielnie przygotowanym jedzeniem, które trzeba uzupełnić odpowiednimi preparatami wapniowo-witaminowymi.
W okresach linienia warto dodawać do posiłków środki poprawiające stan sierści i skóry, a w starszym wieku – chroniące stawy (z glukozaminą i chondroityną). Dzienną porcję można podzielić na dwa posiłki.

Pielęgnacja
Krótka szata dalmatyńczyka nie wymaga wyszukanych zabiegów pielęgnacyjnych. Pies tej rasy zwykle linieje dwa razy do roku, jednak nieczesany może gubić sierść przez cały czas, dlatego warto go regularnie szczotkować. Jego sierść jest drobna, ale twarda – łatwo się wbija w podłoże i dosyć trudno ją sprzątnąć.
Zwykle wystarczy wyczesać pupila raz w tygodniu gumową szczotką lub specjalną rękawicą. Można go również przetrzeć wilgotnym ręcznikiem lub kawałkiem irchy, dzięki czemu usuniemy z sierści kurz i nadamy jej połysk. Dalmatyńczyka kąpiemy w miarę potrzeby w szamponie dla psów krótkowłosych. Wybierając kosmetyk, upewnijmy się, czy użycie go nie spowoduje przebarwień.
Trzeba też systematycznie sprawdzać uszy i skracać pazury, jeśli pies nie ściera ich w naturalny sposób. Można mu podawać specjalne gryzaki i ciastka do czyszczenia zębów lub przyzwyczaić go do pasty i szczoteczki.
Dalmatyńczyk nie wymaga specjalnego przygotowania do wystawy, ale – jak każdy pies – musi być nauczony odpowiedniego zachowania w ringu.

Akcesoria
Małego dalmatyńczyka wyprowadzamy w mocnej obroży z solidnym zapięciem lub dobrze dopasowanych szelkach. Akcesoria nie mogą być podszyte kolorowym filcem, ponieważ pod wpływem wilgoci zabarwią sierść. Na długie spacery warto zabierać linkę – zapewni ona psu swobodę ruchu i bezpieczestwo.
Na spacerach polecane są zabawy umożliwiające rozładowanie nadmiaru energii (np. aportowanie), w domu – wyciszające, zajmujące na dłużej uwagę psa. Sprawdzają się kongi napełnione smakołykami, bawełniane sznury czy naturalne gryzaki.
Można przyzwyczaić pupila do klatki, zwłaszcza jeśli zamierzamy jeździć z nim na wystawy – nie wolno jednak stale go w niej zamykać. Znudzony, zaniedbany dalmatyńczyk potrafi mocno dać się we znaki, ale gdy mu się zapewni odpowiednio dużo ruchu i zajęć umysłowych, jest wspaniałym domownikiem.

Źródło: Psy.pl