Sfinks kanadyjski

Na temat pochodzenia tej rasy krążyło wiele plotek. Mówiło się, że jest wynikiem wątpliwych eksperymentów genetycznych, a nawet ofiarą radioaktywnego promieniowania elektrowni w Czarnobylu… W rzeczywistości brak owłosienie sfinksa jest spowodowany genetyczną mutacją. Rasa zawdzięcza nazwę podobieństwu do posągu egipskiego sfinksa. Jak widać, nagość jest jego główną charakterystyczną cechą, ale oczy w kształcie cytryny, olbrzymie uszy i liczne fałdy skórne też nie pozostawią nikogo obojętnym. Ta jakże niezwykła uroda może się wydać niezwykle interesująca lub wręcz odpychająca…

Podstawowe informacje o sfinksie kanadyjskim
Długość życia : pomiędzy 8 i 20 lat
Charakter : Pieszczoch
Rodzaj szaty : Bezwłosy

Wielkość dorosłego osobnika
Kotka Około 30 cm
Kot Około 35 cm
Sfinks osiąga fizyczną dojrzałość pomiędzy dziewiątym a dwunastym miesiącem życia.

Waga
Kotka pomiędzy 3 i 5 kg
Kot pomiędzy 4 i 6 kg

Opis
Sfinks kanadyjski jest pełnym energii, atletycznym i mocno umięśnionym kotem.

Charakter
Ponieważ bezustannie szuka źródła ciepła, bardzo ceni sobie pieszczoty z opiekunem, zwłaszcza jeśli ten ma ciepłe dłonie! Uwielbia wylegiwać się pod kołdrą, przytulony do ludzkiego ciała.
Potrzebuje codziennych zabaw. Jest pełnym energii kotem, który wymaga intensywnej stymulacji poprzez samodzielne zajęcia lub wspólne zabawy z opiekunami.
Choć jest zabawowym kotem, potrzebuje też chwil wytchnienia i odpoczynku w przeznaczonym dla niego, przytulnym i ciepłym miejscu (lub takim, które sam sobie wybrał, ku naszemu zaskoczeniu).
Jego bystrość i ciekawość świadczą o inteligencji, która nie raz nas zaskoczy!
Gości sfinks wita osobiście w drzwiach. Początkowo może się zachowywać troszkę powściągliwie, ale ciekawość szybko okaże się silniejsza. Kot momentalnie staje się główną gwiazdą wieczorów!
Kot tej rasy bez problemu radzi sobie sam w domu, ale o wiele bardziej lubi przebywać w towarzystwie członków rodziny, do których z chęcią się przytula w poszukiwaniu ciepła.

Sfinks kanadyjski i koty
Sfinks potrafi się przyzwyczaić do obecności innych kotów w domu, zwłaszcza tej samej rasy. Każdy szczęśliwy właściciel więcej niż jednego kociego golasa zapewnie nie raz natknął się na swoich podopiecznych leżących razem na kupie, ciało przy ciele.

Sfinks kanadyjski i psy
Sfinks kanadyjski bardzo lubi towarzystwo psów. Nie raz znajdziemy go wtulonego w bok i ogrzewającego się ciepłem ciała swojego psiego przyjaciela!

Sfinks kanadyjski i dzieci
Sfinks jest zabawowy i pełen energii, więc towarzystwo dzieci bardzo mu odpowiada, ponieważ zapewniają mu zajęcie i stymulację.

Sfinks kanadyjski i osoby starsze
Choć bywa spokojną przylepą, sfinks kanadyjski jest kotem o ponadprzeciętnym poziomie energii. Bardzo potrzebuje różnorakich indywidualnych zajęć, ale też wspólnych zabaw z opiekunami.

Pielęgnacja
Skóra bezwłosego sfinksa wytwarza duże ilości sebum, a ponieważ kot nie ma sierści, która mogłaby je wchłonąć, zdarza się, że sebum blokuje pory w skórze. Zaleca się kąpiel raz lub maksimum dwa razy w roku. Między kąpielami najlepiej się sprawdza mycie zwilżoną myjką, która świetnie usuwa nadmiar sebum. Raz w tygodniu powinno się też bardzo dokładnie czyścić kotu uszy, ponieważ organizm sfinksa produkuje znaczne ilości woskowiny. Trzeba też skrupulatnie kontrolować czystość między palcami oraz między poduszeczkami łap, gdyż może się tam gromadzić sebum. Skóra kanadyjskiego sfinksa jest również wrażliwa na światło słoneczne. Zanim wystawimy go na działanie promieni UV, koniecznie trzeba go wysmarować kremem ochronnym z filtrem.

Częste choroby
Sfinksy dość często chorują na serce. Echo serca jest najlepszym badaniem pozwalającym wykryć kardiomiopatię przerostową, która jest chorobą dziedziczną. U sfinksów oraz kilku innych raz zauważono również występowanie choroby skóry – mastocytozy. Odnotowano też przypadki dziedzicznej miopatii. Początkowo chorobę tę rozpoznano u rasy reks dewoński (która miała swój udział w powstaniu rasy sfinksa kanadyjskiego).

Ciekawostki dotyczące rasy
Kot faraona, podobnie jak człowiek, a odwrotnie niż inne rasy kotów, oddycha przez skórę. Czasami zdarza mu się zostawiać plamy sebum w miejscu, gdzie się wylegiwał.